تیم ملی پس از اینکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسید برخلاف قول مسئولان هواپیمایی از ایران دنبال آن‌ها نیامده آب سردی به پیکر تیم ملی ریخته شد. شنیده می‌شد زیر لب می گفتند اگر فوتبالیست بودیم فلان مسئول و فلان چهره سیاسی هم با هواپیما به استقبالمان می‌آمدند. اما حالا هیچ کس ما را تحویل نمی گیرد.

البته مسئولان عدم همکاری برخی از کشورها را توجیه اعزام نشدن هواپیمای ویژه برای برگرداندن تیم ملی از هاوانا به تهران عنوان کردند. اما ورزشکاران که این دلایل را نمی‌پذیرند و بازیکنان تیم ملی والیبال ایران باید در کمتر از چهار روز دیگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلمانی‌های مقتدر به میدان بروند. پروازهای طولانی از هاوانا به مسکو و معطلی در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تیم ملی را خسته و بر رنج بازیکنان می‌افزاید.

والیبالیست هایی که از جان و دل برای سرافرازی پرچم ایران جنگیده اند حالا با دلخوری به کشور باز می‌گردند. آن‌ها حاضر نیستند در این باره مصاحبه کنند و حرفی بزنند اما در فضای دوستانه و صمیمی گلایه‌های خود را تکرار می کنند. یکی از بازیکنان می گفت: "یادمان نمی رود که پاداش صعود به لیگ جهانی را پس از 9 ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد از هر موفقیت فوتبال دم فوتبالیست ها را می‌بینند."

هیچ کس شائبه ای در تقدیر از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان می‌کند که موفقیت فوتبال در رسیدن به جام جهانی از همه‌ی افتخارات رشته های ورزشی دیگر مهمتر است. آیا به راستی این اظهار نظرها کام سایر قهرمانان از جمله والیبالیست ها را تلخ نمی کند؟
آیا معیار تشویق قهرمانان و نخبه های علمی میزان تلاش آن‌هاست یا نوع و کلاس رشته ورزشی‌شان تعیین کننده است؟ سوالی که حالا برای کاروان ایران قبل از بازی با آلمان به دغدغه ای بزرگ تبدیل شده است.

بازیکنان تیم ملی والیبال ایران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خیلی ها پاداش خود را گدایی نکنند. آن ها خوب می‌دانند که در کشور قلب های بسیاری برایشان می‌تپد. اما براستی مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟
تیم ملی فوتبال با یک گل به کره جنوبی سهمیه جام جهانی را کسب کرد و پس از سال‌ها بار دیگر جهانی شد. بلافاصله مسئولان مختلف پیام های تبریک دادند. اما درخشش ملی پوشان والیبال در لیگ جهانی به جز پیام تبریک چند چهره سیاسی بازتاب چندانی نداشت. یکی از والیبالیست ها در این باره گفت: " صعود فوتبال به جام جهانی مردم را شاد کرد وحتی خود ما هم خیلی خوشحال شدیم اما ای کاش این همه پیروزی‌های تیم ملی والیبال حداقل به اندازه آن یک گل ارزش داشت"

حالا کاروان پرافتخار والیبال ایران عازم کشور است. بازیکنان تیم ملی ساعت 23:30 دقیقه سه شنبه به تهران می رسند. قطعا مردم به سهم خود استقبال جانانه ای از قهرمانان خود به عمل می‌آورند اما باید دید مسئولان چه می‌کنند.
پس از همه کم لطفی هایی که نسبت به افتخارآفرین‌های والیبال در سال های اخیر شده است، انتظار می رود حداقل به موفقیت های تیم ملی والیبال هم‌پای صعود تیم ملی فوتبال پاداش اعطا شود. انتظار می رود تا مسئولان نه در حرف بلکه در عمل ثابت کنند که بین رشته های ورزشی مختلف تبعیض قائل نمی‌شوند. والیبالیست ها تا اینجا وظیفه خود را انجام داده اند حالا باید دید مسئولانی که خود را در این موفقیت ها سهیم می دانند چگونه به تلاش ملی پوشان ارج می گزارند. حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشور و دولت از والیبالیست ها دلجویی کنند و روحیه و انگیزه بازیکنان را برای بازی با آلمان و همچنین قهرمانی در آسیا را بالا ببرند .