عصر دلگیر جمعه است و دیوارهای خانه، قلبم را می فشارد.

خانه را رها می کنم و از سرازیری بلوار،پیاده به سمت پله های پارک می روم که بوق می زند!

به روی خود نمی آورم و به سرعت قدمهایم اضافه می کنم. کمی جلوتر ترمز می کند. از نیتش با خبرم ؛ اما به

روی خودم نمیارم و از کنارش بی تفاوت رد می شوم.سرعتش را هم پای من می کند و شیشه ی سمت کمک

را پایین می دهد و می گوید :

خانوم محترم کجا تشریف می برید؟

جواب نمی دهم. نیشش را تا بناگوش باز می کند و باز می گوید: خانوم عزیز ، بنده همه جوره در خدمت شما

هستم! با صدای سگی که آماده پاچه گرفتن است میگویم که مزاحم نشود،اما خوب نمی فهمد! لابد فکر می

کند دارم "ناز" می کنم! نیش ترمزی می زند و همانطور در حال رانندگی کیف پولش را از جیب شلوارش می کشد بیرون:خانوم محترم، بیا بابا، هر چی تو بگی، قربونت برم، ضد حال نزن دیگه! لای کیف پولش را باز کرده و

اسکناس و چک پول تعارف می کند و همزمان چشمک می زند که سخت نگیرم.یک آن هوس می کنم در را باز

کنم و از ماشین خارجش کنم و با قوت هر چه تمام یقه اش را بگیرم و صورتش را توی شیشه ی ماشینش خورد

کنم اما چون با خشونت مخالفم منصرف می شوم.( دلیل اصلی ، این است که زورم به او نمی رسد! )دستهایم

را می گذارم روی شیشه و تا سینه خم می شوم توی ماشین.گل از گلش می شکفد! دور و برم را نگاه میکنم

و فاصله ام را تا پارک می سنجم. در خیابان، پرنده پر نمی زند. لبخند پهنی می زنم و می پرسم: حالا چی چی

داری؟ کیفش را بالا می آورد و نگاه هرزه اش از روی صورتم پایین می رود .... کیف پول را توی هوا می قاپم و با

تمام قدرتم پرت می کنم آن طرف بلوار و مثل فشنگ به سمت پارک می دوم.پشت  سرم صدای کشیده شدن

ترمز دستی و باز شدن در ماشین می آید و مردک از ته جگرش فریاد می زند:

اووووووووووووووووووووووووووووووی، ج......... ! و من همانطور که می دوم، با خود فکر می کنم: چه جالب است

که در ایران، تا زمانی که فکر کنند اینکاره ای ، خانوم محترم صدایت می کنند! و وقتی مشخص می شود که این

کاره نیستی، تبدیل به یک * ... * می شوی ...!  

مقصود ، چه بود ؟ :

یک بار و برای ثبت در تاریخ پاسخ داده شد …

ما نه لال هستیم و نه بی غیرت !

اما تا دلتان بخواهد زخمی و خسته ایم ...

اگر حیا نمی کنید، بترسید !

گاهی آدمهای زخمی ، خطرناک می شوند !