من مطالب وبلاگت را به ترتيب مي خونم و نظر مي دم. آخر کامنت قبليم درباره مطلب قبليت به جايي رسيدم که اول مطلب جديدته و متوجه شدم (از نگاه خودم مي گم) که هم نظري من با شما در اين قالب جلوه کرده. عشق، حساب و کتاب و عقلانيت نمي شناسه. عشق، تسليم، ايثار، گذشت و خود را نديدن و محبوب را ديدنه اگه هر گونه محاسبه ديگه اي وارد بشه، خدشه مي زنه. اين چيزي که در مورد دين اسلام هم هست همينه يعني خداوند از عشق به خودش به تسليم شدن ياد کرده و گرنه اين کلمه، الان، اين طور مصطلح شده و به عنوان دين شناخته مي شه؛ در اصل معنيش، تسليم بودن به معني عشق ورزي به خداست و اگه ما کمي به ريشه واژه ها دقت کنيم مي تونيم راحت متوجه شيم.

عشق ورزي به خدا هم از عشق ورزي به مخلوقات او شروع مي شه؛ از مورچه گرفته تا ستاره هاي آسمون؛ اگه به اينها دقت نمي کنيم و زيبايي اونها را فراموش کرديم پس از عشق در وجود ما خبري نيست.