ببينيد بحث از اين است که زنان صرفاً به دليل زن بودن، نه به هيچ دليل ديگري، مظلوم واقع مي شن و اين مظلوميت بسيار گسترده است يعني از خود خانواده ممکن است شروع بشه - که اغلب اين گونه است- و مثلاً بچه پسر در بسياري نه همه خونواده ها از امتيازات بيشتري برخوردار است تا سطوح عالي اجتماعي و اين مساله زمينه ها و ريشه هاي فرهنگي تاريخي زيادي داره. اصلاً مساله اين نيست که يک مرد در جامعه با چه مشکلاتي مواجه است چون مشکلاتش ربطي به مرد بودنش نداره ابعاد ديگه ي ممکنه داشته باشه مثلاً ريشه اقتصادي يعني فرض کنين به دليل مشکلات اقتصادي جامعه، مردان با بيکاري و مشکلات اين چنيني مواجه باشن ولي اين ربطي به جنسيت اونها نداره. زنان هم مشکلات زيادي دارن که ربطي به جنسيت آنها نداره اما بحث اين است که زن به دليل اين که جنسيت مونث داره به عنوان جنس دوم ديده مي شه و اين براش مساله ساز شده و بايد دائم تلاش کرد تا ذهنيتهاي غلط در اين باره را از طرق گوناگون فرهنگي - رسانه اي و اجتماعي اصلاح کرد تا جامعه به بينش بهتري درباره زن برسه و البته اين موضوع مثل همه مسائل اجتماعي از خانواده شروع مي شه . ما اغلب همه چيز را به حکومت ربط مي دهيم، درسته ، بسياري از مسائل در سطح عالي و حکومت مطرحن اما مي شه اين طوري هم فکر کرد که در حکومت افراد و مقاماتي هستن که اونها هم از دل خانواده هايي بزرگ شدن و به مقامي رسيدن، بنابر اين اگر نوع نگاه در جامعه در سطح خانواده درست بشه و افرادي تربيت بشن که نگاهشان به زنان معتدل و منطقي باشه اونوقت نمي شه انتظار داشت افرادي بر جامعه مسلط شن که نگاه بالا به پايين يا فرادست- فرودست به زنان دارند. من هميشه معتقدم که مي توان با تغيير گفتمان جامعه فضا را به سمتي کشاند که ديگر چنين نگاهي هيچ مجالي براي جولان نداشته باشه. هردو تاتون موفق و سلامت باشين

لازمه اش اشراف خيلي خوب به اين جور بحثهاست براي اين که خيلي قلمبه سلمبه حرف نزده باشم و پيشنهاد مشخصي داده باشم پيشنهاد مي کنم کتاب «فرادستي و فرودستي در زبان» نوشته مريم پاک نهاد جبروتي را بخوني. اين خانم علائق و ايده هايي مثل تو داشته و آنها را در پايان نامه اش دنبال کرده و در نهايت آن را به صورت کتاب منتشر کرده (انتشارات گام نو). همين انتشارات کتاب ديگري دارد به نام «زن و زبان». هر دو اين کتابها به اين موضوع مي پردازند که ساختار زبان چقدر مردسالار است و مي داني که انديشه و زبان چه ارتباط تنگاتنگي با هم دارند. دانشمندان زبان شناس زيادي تلاش کرده اند تا اثبات کنند که زبان و انديشه از هم جدا نيستند يعني زبان فقط ابزار تکلم نيست بلکه زبان همان ساز وکار انديشيدن است و در دل ان انسانها مي انديشند. براي مثال در فرهنگي که مردم به موجودي به نام «هَوو» نمي انديشند، اين کلمه هم اصلاً وجود ندارد. بايد دائم تلاش کرد تا فضاي زباني جامعه که در اصطلاح علوم اجتماعي به آن گفتمان مي گويند تغيير کند يعني گفتمان مردسالار جامعه به سوي گفتماني عدالت محور سوق پيدا کند تا زنان به جايگاه حقيقي خود در اين عالم نزديک شوند. اين تلاش شامل نوشتن، پديدآوردن آثار هنري، اقناع دوستان، آشنايان و .. از طريق گفتگوي چارچوب دار و مستدل و نيز قرار گرفتن در جايگاه هاي اجتماعي تاثيرگذار است تا خود وجودت به عنوان يک زن در جامعه ان قدر بدرخشد که قابل انکار نباشي. حالا که اينجا رسيديم به نظرت من زنم يا مرد؟ بگذريم اين دو در حقيقت مهم نيستند. مهم اين است که حق انسان بودن را در شان خود ادا کنيم. زن و مرد را سيستم خلقت به گونه اي آفريده که هريک بي ديگري معنايي ندارد و نمي تواند اظهار استقلال و کمال و برتري نمايد. بنابر اين بر زن بودن خود مفتخر باش همان گونه که از نوشته ات اين بر مي آيد چون مي داني که چه راه دشواري را براي رسيدن به قله در پيش داري و از اين موضوع هراسي در دل نداري.

به هر حال منو ببخش که هميشه طولاني مي نويسم برايت آرزوي موفقيت دارم.